Geschiedenis

Scouts Blauberg van in den beginne

Waar kwam de idee vandaan?

In de jaren zeventig ontbrak het in Blauberg aan een verenigingsleven voor jongens. Ja, er waren de roodkapjes, maar dat was uitsluitend voor meisjes. Na het verdwijnen van de Chiro en de KSA was er niets meer waar bengels, in groepsverband, zich buiten de school wat konden ontspannen. Daarom rijpte er bij Ludwin Van Roie de idee om "iets" op te starten voor de "rakkers" van Blauberg. Ludwin droomde echter van een gemengde leiding. Daarom sprak ze met Jan Brems en samen begonnen ze de idee gestalte te geven.

Er zou enkel gestart worden met een afdeling Welpen waar alle jongens tussen 6 en 12 zich konden inschrijven. Zo ontstond de groep Rakkersburcht.

Buiten Ludwin Van Roie en Jan Brems werden ook Marcel Nijs, Jef Van Roie, Eddy Brems, Rachel Schauwers en Kristin Thiels bereid gevonden om mee de leiding te organiseren.

Wekelijks kwamen een vijftigtal jongeren samen in de vroegere jongensschool voor een aantal uurtjes, meestal in en rond de bossen van Blauberg, te ravotten. Bij minder goed weer doken ze ook wel eens in de parochiezaal.

Er werd ook jaarlijks getracht om als afsluiter van het scoutsjaar ergens in de Antwerpse Kempen of de Limburgse bossen een kamp te organiseren. Zo dobberde de groep een aantal jaren verder tot, omwille van beroepsactiviteiten van de leiding en een gebrek aan opvolging, de groep langzaam uitdoofde.

Dit was het einde van een eerste episode Scouts Blauberg.

Een nieuwe start

Een nieuwe start diende zich aan in 1983. Tijdens een districtsvergadering van de Scouts Zuiderkempen werd een overzicht gemaakt van bestaande scoutsgroepen in de regio. Alle groepen werkten behoorlijk en hadden een groot aantal leden. Opvallend daarbij was dat in Herselt, meer bepaald in Blauberg, al een heel aantal jaren geen groep meer was.

Erik Van Dyck, scoutsleider in Westerlo en adjunct districtsleider Zuiderkempen, besloot om polshoogte te nemen over de situatie in Blauberg. Al vlug bleek dat er wel degelijk interesse was voor een jeugdbeweging zoals de scouts, maar dat er door allerlei omstandigheden de pogingen om een groep op te richten steeds mislukte.

Erik besloot om de groep van Westerlo te verlaten om, met de steun van de groepen van de Zuiderkempen, in Herselt terug zoals vroeger het vuur aan de lont te steken.

Eerste vereiste om een groep te kunnen starten is uiteraard om medewerkers te vinden, mensen met interesse voor de jeugdbeweging en liefst met enige ervaring.

Erik werkte destijds als permanent verantwoordelijke van Jeugdhuis Phoenix in Westerlo. Het jeugdhuis had leden uit de omliggende gemeenten, dus ook uit Herselt. Zo kwamen er contacten met geïnteresseerden en ging het nieuws al snel rond dat er terug een scoutsgroep zou komen in Herselt. De eerste medewerker, die al direct de functie van “secretaris” toegewezen kreeg was Geert Willems.

Tweede vereiste is een degelijk platform, een basis, creëren. Het vertrouwen winnen van de mensen want je bent ten slotte toch maar een “vreemde” uit een andere gemeente. Dus, veel contacten leggen met de mensen uit Blauberg. Het welslagen van zo’n onderneming hangt af van de steun en het vertrouwen dat je van deze mensen krijgt.

Het eerste contact om voor onze nieuwe groep de nodige ruggensteun te krijgen was met de pastoor. We waren trouwens een katholieke vereniging, VVKS: Vlaams Verbond Katholieke Scouts. In eerste instantie was de pastoor niet direct laaiend enthousiast en zelfs wat weigerachtig. Er was al een jeugdvereniging in Blauberg, de VKSJ, en dat was voor hem al voldoende voor zijn parochie. We begrepen dit niet echt omdat de VKSJ enkel voor meisjes was.

Toen tijdens het gesprek duidelijk werd dat wij geen “concurrentie” wilden zijn voor de VKSJ veranderde de pastoor al heel snel van gedacht. Als hij aalmoezenier mocht zijn én we beloofden om alleen met een jongenswerking te starten, dan was het in kannen en kruiken! Diepe zucht, we konden van start gaan! De pastoor heeft ons daarna altijd gesteund en de eerste belofteaflegging van de kersverse nieuwe leiding mocht zelfs in zijn kerk gebeuren.

De volgende stap: ledenwerving

We hadden besloten om met slechts twee leeftijdsgroepen, zogenaamde ‘takken’, te starten: welpen en jongverkenners, de lagere school leeftijd. De directies van de lagere scholen werden gecontacteerd en we hebben zonder uitzondering overal tijd gekregen om voor de kinderen de scoutswerking komen voor te stellen. In vol ornaat: uniform, vierdeukenhoed, korte broek, ging Erik samen met Geert, zijn “secretaris”, het jonge geweld tegemoet. Tijdens deze “scholenronde” bleek eens te meer dat er grote interesse was, vooral in Blauberg. In Herselt was er namelijk al een degelijke Chirogroep.

Daarna ging het voor Scouts Blauberg in een echte stroomversnelling. Ondertussen waren er al meer en meer jonge gasten die iets horen ronken hadden over scouts in “de Blaaberg”. In het Jeugdhuis in Westerlo had Erik niet stilgezeten om contacten te leggen en al gauw kwamen Seppe Cuyvers en Danny Willems de rangen vervoegen. Stilaan ontstond er een “groepsraad” en een groepswerking.

We mochten voor onze eerste vergaderingen gratis de vergaderzaal van het parochiecentrum gebruiken. In die vergaderzaal raakten langzaam maar zeker meer en meer stoelen bezet door mensen die scouts Blauberg op poten wilden helpen.

En dan volgde het financiële stukje. Een vereniging zonder een beetje geld in kas kan niet lukken. Veel goede wil en enthousiasme is onontbeerlijk en kost niets. Maar een minimum aan financiële middelen is toch nodig.

Hieruit ontstond het eerste bal “Radical” op 22 december 1984!

De volgende Blaubergse scoutsfuiven waren bekend ver buiten de grenzen van Herselt. Eigenlijk was dit bal onze echte start. Nu was het naar de buitenwereld een vaststaand feit dat er een scoutsgroep kwam in Blauberg.

De allereerste activiteit van scouts Blauberg, met die naam, naar buiten toe was een soort bekendmaking van de groep.

Tijdens de “Verbrand Goor feesten “, animeerden Seppe en Erik de jeugd met verschillende pleinspelen, ontstaken ze een spetterend kampvuur en zongen de gepaste liedjes erbij. Ook hier werd het enthousiasme voor de nieuwe jeugdbeweging duidelijk. De mensen van Blauberg kwamen kijken en meezingen… en zagen en hoorden dat het goed was.

De toekomstige leiding, of was het lijding, zat al een tijdje op stage bij de bevriende scoutsgroep van Westerlo, deze band is trouwens nooit verloren gegaan, en werd ginds klaargestoomd om zo snel mogelijk te beginnen in Blauberg.

En zo breidde de groep stilaan uit. Er was wat geld, we hadden de steun van de parochie, van de scouts van Zuiderkempen, van de scouts van Westerlo, enfin, het kon niet meer kapot.

En toen kon de eerste leidersploeg van start:

Met als groepsleider/stichter: Erik Van Dyck, Danny Willems, Seppe Cuyvers, Sabine Cuyvers, Anja Peeters, Greet Bries, Jeroen Van Bel, Wim Allaerts, Gudrun Puttemans, Sabine Holemans, Hilde Van Tricht, Greet Bries, Eric Veraerden, Andy Van de Velde.

Later kwam ook Wim Ooms de ploeg versterken . Geert Willems had ondertussen de groep weer verlaten wegens beroepsredenen.

In 1984 kwam onze erkenning als A4311S, VVKS Blauberg. Er moest nog officieel gekozen worden voor onze kleuren. Elke scoutsgroep heeft een bepaalde kleur voor zijn dassen. Er werd gekozen voor blauw en groen. Blauw: een beetje een verwijzing naar het “blau” in Blauberg; Groen: een verwijzing naar de groep waaruit we eigenlijk zijn ontstaan namelijk Westerlo. Zij hebben een zwart-groene das. Het groen staat daar voor onze zeer groene en bosrijke omgeving en is dus evenzeer voor Blauberg van toepassing.

Ook een officiële vlag werd gemaakt met de luttele centen die we hadden samengeraapt. Tijdens de eerste belofteviering werd deze vlag gewijd door onze aalmoezenier.

Een lokaal vinden was een groter probleem. Voorlopig verzamelden we aan de speelplaats van de oude jongensschool.

De eerste activiteit met leden was een bosspel . Maar voor het zover was hadden we onze eerste intrede al gemaakt . De “vergadering” was nog niet gestart of er klonk al gerinkel van glasscherven. Neen, niet van de aanwezige kinderen maar wel van een leider die de bal, na net gezegd te hebben dat ze moesten oppassen voor de ruiten, zelf de bal in het raam sjotte. Maar ja, scherven brengen geluk, want zie de groep bestaat nog steeds en hoe!

Terug naar ons eerste spel. We waren even rap de bos uit als er in want de boswachter had het niet zozeer met die ravottende jongeren in zijn bos. Alleen de bewandelbare paadjes mochten gevolgd worden. Heb je ooit !!! Een scoutsgroep in één van de bosrijkste streken die niet in het bos mag spelen…. Geraak er maar wijs uit.

Niet getreurd, dan maar in een ander bos waar hij niets te zeggen had. Plantrekkers waren ze, maar dat moest ook. Ze hadden niet eens een lokaal. Het afdak op de oude jongensschool diende toendertijd als “lokaal” en stapelplaats voor de eerste sjorbalken. Na overleg met het toenmalige schepencollege werd hen twee lokalen in de oude jongensschool ter beschikking gesteld. Weliswaar zonder verwarming en zonder elektriciteit. Voor de verwarming zorgden een gekregen Leuvense stoof en een houtstoof.

Een stevige groepsleiding en –werking stond op poten. Aan leden geen gebrek, activiteiten al evenmin. Zo draaide de Scouts van de Blaaberg rustig door.

In 1988 werd VVKS Blauberg geselecteerd om deel te nemen aan een internationaal kamp in Belgie nl. ‘VIA’. Later volgden voor de jongverkenners verschillende deelnames aan interkampen in Duitsland en Tsjechië.

De toenmalige verkennertak die aan dit internationaal kamp deelnam lag dan ook aan de basis van een stevige nieuwe leidingsploeg die de fakkel zou overnemen.

De toenmalige leidingsploeg: Thiels Stefan, Van Tricht Jan, Menten Joris, Sprengers Wim, Van de Velde Gerry, Van Hulsel Stijn, Verstrepen Sven, Quirijnen Peter en Dirk en Vanhout Johan hadden naast zaterdag namiddag-activiteiten ook nog hun handen vol met mosselfeest, scoutsfuif + bodega, kermisfuif, wc papier verkoop, bonte avond etc. De opbrengsten die hier uit voort kwamen werden goed besteed aan tenten / kookmateriaal / knutselmateriaal / sportgerief etc.

Het materiaal hok werd al snel te klein! Nadat de oude jongensschool aangepast werd en onderdak zou bieden aan fanfare en Rode Kruis, stelde de gemeente een nieuwbouw ter beschikking voor de vrouwelijke Roodkapjes en de mannelijke scouts, op het Verbrand Goor.

Daar zitten ze nu al jaren samen met de roodkapkes in 1 gebouw. De rechterkant is van de roodkapkes, de linkerkant is van de scouts.

Averbode vaardigde toen ook zijn eerste aalmoezenier af om de pastoor wegens gezondheidsredenen op de volgen: Dierckxens Francis (de cisse) nam die taak op zich.

In de jaren negentig werd, dankzij het intense werk van de first generation, verder gewerkt in een authentieke scoutsgeest aan het ontplooien van wat in de voorbije jaren opgebouwd werd.

Bij de start van het nieuwe scoutsjaar, we schrijven anno 1996, werd na veel aarzelen, discussiëren en overleggen, beslist om de werking open te stellen voor meisjes. In de kennismakingsbrochure van het jaar 1996-’97 werd het als volgt aangekondigd:

“Scouts Blauberg gaat zoals U misschien weet zijn 13^de jaargang in en een groot deel van de Blaubergse jeugd is samen met ons opgegroeid. Tot op heden was het echter zo dat enkel jongens onze groep konden vervoegen. Vanaf dit jaar komt daar verandering in en kunnen we ook meisjes met ons unieke aanbod laten kennismaken. Daarom zullen vanaf nu de twee jongste takken, de kapoenen (6-8 jaar) en de welpen (8-11 jaar) ook voor meisjes openstaan. Om praktische redenen is dit voor de twee oudste takken momenteel nog niet haalbaar. Zij zullen nog een jaartje geduld moeten hebben.”

In die tijd waren wel enkele meisjes – jonge dames, nl. Maggy Vercammen uit ons dorp en Natacha Van Roy uit Schaffen – actief in de leiding, maar tussen de leden zelf was nog niks vrouwelijks te bespeuren. Omdat enkele meisjes zo gefascineerd waren geraakt door wat hun klasgenootjes wisten te vertellen over scouting, wilden ze graag aansluiten bij de groep. Andy Aerts, die zijn laatste jaar als groepsleider inging, heeft deze vernieuwing met stevige hand geleid. Maar niemand wist toen wat het zou worden: een succes of een grote flop? Wat begon met enkele meisjes in de jongste takken is in de volgende jaren, toen Wim Bries samen met Hans Nijs en Jef Hendrickx de verantwoordelijkheid voor het hele groepsgebeuren droegen, uitgegroeid tot een waar succesverhaal! Nieuwe leden – meisjes en jongens – bleven zich inschrijven, er moest gezocht worden naar vrouwelijke leiding (de “praktische redenen” uit de brochure van ’97) om vrouwelijke aanpak en begeleiding van deze toestromende meisjes waar te kunnen maken. En het lukte! Toegegeven, het heeft aanpassing gevraagd van leden en leiding en het feit dat de groep gemengd werd kon wel eens in vraag gesteld worden tijdens een leidingweekend of een groepsraad, maar uiteindelijk is iedereen tot op vandaag uiterst blij met dit geslaagd initiatief.

Ondertussen werd de groep groter en groter: niet alleen meisjes bezweken onder de charme van de mondelinge reclame, ook de jeugd van omringende dorpen bleek belangstelling te tonen voor de Blaubergse scouts omdat het “daar nog echt is”. Als het “echt is”, dan is dat enkel en alleen te danken aan de inspiratie van de eerste generatie scouts in Blauberg die een authentieke beleving van de scoutsidealen is gestart én aan de blijvende inzet van leiding en leden tot op de dag van vandaag om van datzelfde ideaal te blijven leven.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd… daar twijfelt niemand aan bij Scouts Blauberg. Maar meer mensen betekent ook nood aan meer materiaal. Zowel voor de wekelijkse spelactiviteiten als voor het jaarlijks kamp moest allerhande materiaal bijgekocht worden, gaande van voetballen over hakbijlen en zagen tot shelters en tenten. En al dat materiaal was totnogtoe opgeslagen in een kleine garage die uitpuilde van het materiaal. Plaatsgebrek, ongelooflijk maar waar: we leden aan plaatsgebrek! Aangezien er geen twintig mogelijke oplossingen zijn, en gelet op de wetgeving, was een oplossing voor de hand liggend maar niet evident: er moest bijgebouwd worden. Uiteindelijk werd een laag, houten gebouw aan de rand van het terrein geplaatst, zodat alle materiaal er nu veilig en droog opgeborgen zit.

Om de aankoop van nieuw materiaal te financieren wordt een mooie traditie verder gezet: fuiven worden georganiseerd. Voorjaar of najaar, tijd maakt niet uit als er maar gefuifd kan worden. Dé hoogdagen voor fuivende scouts en fuivende Kempen zijn de dagen van de kermis, begin juli. ’t Mag gezegd worden: de scoutsfuif is een van activiteiten van de kermis die ervoor zorgen dat deze kermisdagen steeds geslaagd zijn.

En na het fuiven komt het kamp elk jaar bekronen. Ardennen, Antwerpse Kempen, Oostkantons en nog vele andere streken zijn de afgelopen jaren het prachtige decor geweest van het grote kamp. Iedereen, van de eerste generatie Scouts Blauberg tot de jonge kapoenen in het begin van het derde millennium, allen houden de mooiste herinneringen over van de tofste avonturen, de beste kameradengroep en de grootste plannentrekkerij dankzij dat jaarlijks grote kamp.

In dezelfde gedachtegang als diegene waar scouts Blauberg ooit mee begonnen is, zo werken we tegenwoordig verder. De eigenheid, de fierheid en het enthousiasme worden van generatie op generatie doorgegeven. De volgende eindverantwoordelijken voor scouts Blauberg waren Pieter Nijs en Kevin van de Velde, in hun laatste van 3 groepsleiderjaren ook bijgestaan door Ben Brems. Die had immers de scoutsmicrobe van de jaren 70 overgekregen van zowel zijn nonkel Jan Brems maar vooral van zijn vader Eddy Brems.

Nadien bestond de groepsleiderploeg nog uit Ben Brems, geassisteerd door Leeroy Salomez, Tom Boeckmans en Stef Berghmans. Stef en Tom zorgen van 2007-2010 voor het in goede banen leiden van Scouts Blauberg.

Zo zie je maar dat de inzet van velen door de jaren heen heeft kunnen zorgen dat wat klein begon nu open gebloeid is tot een grote bende actieve jongeren, op zoek naar engagement, naar solidariteit en naar jeugdig plezier. En dat alles staat bekend ver buiten Blauberg. En dat heet: de jeugd van tegenwoordig!

Volgende mensen verdienen allemaal stuk voor stuk ook een eervolle vermelding voor hun enthousiasme en ontelbare inzet om zich op zijn manier in te zetten voor “de scouts van den Blaberg”:

Willems Geert, Peeters Jos, Puttemans Gudrum, Alaerts Wim, Cuyvers Jozef, Van Bel Jeroen, Willems Danny, Bries Greet, Cuyvers Sabine, Peeters Anja, Vantricht Hilde, Cuyvers Hubert, Van Dijck Erik, Holemans Sabine, Ooms Wim, Aerts Wim, Van de Velde Andy, Boeckmans Lydia, Hermans Kris, Luyten Mario, Menten Joris, Quirijnen Dirk, Quirijnen Peter, Sprengers Wim, Thiels Stefan, Van de Velde Gerry, Van Tricht Jan, Vanhout Johan, Verstrepen Sven, Dierckxsens Francis, Helsen Jan, Maes Tony, Meulemans Kris, Van Tricht Koen, Aerts Andy, Menten Dirk, Bries Liesbeth, Janssens Marie-Helena, Mattheus Benny, Quirijnen Hugo, Schauwaers Dirk, Sprengers Paul, Vercammen Marleen, Wouters Annick, Peeters Els, Van Hulsel Stijn, Vercammen Maggy, Verellen Koen, Serneels Gunther, Thiels Andy, Van Herck Andy, Verreycken Ivan, Camps Wim, Marcoen Sidney, Van Roy Natacha, Voegen Els, Aerts Sjef, Marcoen Garry, Thiels Gerry, Aerts Raf, Bries Wim, Claes Kristof, Hendrickx Jef, Nijs Hans, Sels Jan, Alaerts Jane, Bries Bart, Heylen Giovanni, Holemans Stefan, Hooiberghs Gonny, Mac Pherson Angus, Monsieur Christophe, Nijs Pieter, Pauwels Bart, Roden Kevin, Smekens Wouter, Brems Stef, Nijs Ben, Pauwels Jan, Van de Velde Kevin, Berghmans Raf, Brems Ben, Bries Gert, Holemans Gerry, Van de Velde Gwennie, Verheyden Dries, Smolders Arne, Aerts Dorien, Aerts Lotte, Berghmans Stef, Maes Benjamin, Salomez Leeroy, Spaepen Ben, Boeckmans Tom, Brems Willem, Thiels Laurens, Van den Eynde Lisa, Verreycken Sander, Van Thienen Niels, Spaepen Willem, Lemmens Stef, Van der Auwera Melissa, Aerts Tim, Roden Lucas, Kempen Pieter, Van Thienen Jietse, Vleugels Rik, Ooms Simon, Verreycken Wouter, De Belder Wannes, Cootmans Glenn, Verstappen Stef, Fallot Yentil, Van Thienen Siebe, Lambrechts Joren, De Winter Tom, Vleugels Julie, Kempen Wout, Mertens Philippe, Everaerts Jonas, Verstappen Tess, Geys Arne, Vandepaer Lisa.

Tot zover Scouts Blauberg anno 2012, moge het hen goed gaan.

Weest Paraat! Fiere Snoek